Startpagina Ivo

Tekst & foto's: Wim Koeleman

naar Ivo 2
Start Passagiers

 

Redactie & vormgeving
Wim Koeleman


In deze rubriek zwaait Jan van den Berg de scepter maar jullie redacteur en webmaster wilde graag een duit in het zakje doen door ook een passagier uit te lichten. Die kans werd mij onverwachts geboden doordat Ivo bij mij in de bus stapte. Veel collega’s kennen hem vermoedelijk van gezicht want hij behoort tot de club van klanten die bijna dagelijks in- en uitstappen op de busbaan in Delft bij de halte Fuutlaan. Mensen met een lichte beperking die aan groepswonen doen. De een wat gezelliger in de omgang dan de ander maar het is in die groepswoningen zeker geen eenheidsworst aan bewoners want het zijn allemaal zeer verschillende types.
 

 

 


 

Zoals gezegd, Ivo was op weg naar huis maar zag mij op het Stationsplein rondkarren in een Alliance. Om precies te zijn de 2478. De verleiding voor Ivo was te groot en hij onderbrak zijn thuisreis om mij te vragen of hij een rondje met lijn 121 naar Zoetermeer mee mocht rijden. Alleen al het feit dat hij het netjes vroeg in tegenstelling tot menig andere ‘plakker’ die zichzelf gewoon opdringt, was voor mij reden om hem enthousiast mede te delen dat hij welkom was. Hij belde naar huis dat hij later zou zijn en ging op het eerste bankje zitten. Zoals al blijkt uit eerdere tekst is Ivo beleefd en bescheiden en dringt zich absoluut niet op en hij wil mij niet storen tijdens mijn werk dus als ik wil praten moet ìk beginnen. Soms was het een poosje stil en dan keek ik om of alles goed was en vroeg hem hoe het ging. Ivo zei dan dat hij zat te genieten van het bus/motorgeluid en zijn gelukzalige gezichtsuitdrukking bewees zijn oprechtheid. Hij vertelde dat de Alliance-bussen zijn favoriete wagens zijn en dat hij thuis  geluidsopnames heeft van diverse bussen en dat hij daar van kan genieten. Voor de niet hobbyist een vreemde bezigheid maar ik ken meerdere personen die deze zelfde ‘afwijking’ hebben. Ach, wie geen tic heeft, werpe de eerste steen. Treinen, vliegtuigen, films, muziek, noem maar op, op alle terreinen zijn er fanatieke verzamelaars te vinden dus Ivo past in zo’n rijtje. Toch staan bussen bij hem op de tweede plaats want op nummer 1 staan DAF-trucks. Hiervan kan hij de nodige verhalen vertellen maar ik remde hem af want dat is niet mijn specialiteit en dus ik wilde het graag bij de bussen houden.


 

 

 

Gelukzalig heeft hij het rondje Zoetermeer meegereden en ik weet bijna zeker dat hij mijn rijstijl intussen behoorlijk onder de loep nam en aan zijn reacties te merken heb ik een voldoende gehaald. Gaandeweg ontstond bij mij de gedachte aan deze special over hem en dus haalde ik hem over mee te werken aan een paar foto’s wat weinig moeite kostte. Terug op Delft CS was ik klaar met mijn dienst en liet ik Ivo op de bufferplaats het genoegen om achter het stuur plaats te nemen. Dit was een extraatje waar hij mee in zijn nopjes was. Netjes vroeg hij of de bus in zijn vrij en op de handrem stond en of hij dan even was gas mocht geven. Het geronk van de motor maakte de dag compleet. Nog even poseren voor de bus en bij het wagenparknummer en ik had mijn reportage klaar.

 

 


Intussen was de bus waarmee Ivo naar huis had gewild, vertrokken van het station en dus zei ik hem toe dat ik hem zelf naar de Fuutlaan zou brengen. Ik was toch klaar en de omweg was minimaal. Onder vele dankzeggingen stapte hij uit maar niet nadat hij voorzichtig gevraagd had of ik een foto voor hemzelf zou kunnen regelen. De printer thuis is geduldig dus dat gaat lukken. Ivo, tot de volgende rit.


 

 


 

PS: Rond deze tijd, om precies te zijn op Koninginnendag, stapte aan het eind van de middag een vader in met zijn zoontje. Het kind was de luiers net ontstegen en had zijn gezicht laten schminken. Ik gokte op een leeuw of een tijger maar het ventje wist mij haarfijn te vertellen dat ik het helemaal mis had want hij was een poema. Ik had gewaarschuwd moeten zijn want naderhand bleek dat hij op andere terreinen ook zo doortastend was. Zijn vader wist er geen raad mee en vertelde dat hij niet wist of hij blij of verontrust moest zijn met de kennis die zijn zoon bezat. Ik merkte dat het mannetje alle bussen kon benoemen. Het merk en het type waren hem niet vreemd en toen ik hem op de proef stelde door een paar strikvragen te stellen, liet hij mij weten dat ik het helemaal mis had. Toen ik hem vroeg of hij wist wat voor merk een park en wagen had, had ik wel de lachers in de bus op mijn hand maar de jonge bussofiel keek mij misprijzend aan over zoveel onbegrip. Ik verzekerde de vader dat er toekomst zat in de jongen, wat hij ook zou gaan doen. Door middel van deze anecdote wil ik slechts aangegeven dat er al opvolgers voor Ivo klaarstaan. Ik vind ze aandoenlijk en heb er begrip voor.



 

 

Busgluurder