Redactie & vormgeving
Wim Koeleman

Nieuwjaar voor Atie Wartha

Werken op de eerste dag van het nieuwe jaar brengt een hoop verplichtingen met zich mee. Familie, buren, collega's, vrienden en een enkele passagier doen hun uiterste best om de beste wensen op de juiste manier over te brengen. De meeste wensen komen nog altijd met een vrolijke kerstkaart bij ons binnen. Soms echter met een hand en soms een kus, maar ook wel via de digitale media. Ik durf soms mailtjes niet meer te openen omdat ik vind dat ze er met al die tierelantijnen verdacht virusachtig uitzien. Het komt waarschijnlijk door mijn sombere en ietwat achterdochtige inborst.

Ik had dus dienst op deze eerste dag van het nieuwe jaar 2012. Ik moest om half negen, dus redelijk vroeg, al aan de bak. Ik had om tien uur pas mijn eerste passagier maar toen ging het dan ook langzaam stromen.

Zo stapte er, tegen het einde van de ochtend, een dame op bij de halte Rietzangerstraat in Delft. Ik reed lijn 80 en had een halte verder een paar minuten overlooptijd. Er zaten verder geen passagiers in de bus en de dame wenste me een goed Nieuwjaar en ging, terwijl ze op de tweede rij stoelen ging zitten, vrijwel meteen los met praten.
Aangekomen bij de volgende halte 'Abtswoudsepark' had ik dus die paar minuten overlooptijd en kon ik haar beter verstaan. Ik hoefde niet zo nodig iets terug te zeggen en ik zat met mijn hoofd in de krant stiekem te luisteren. Naarmate er meer over de brug kwam, kreeg ik meer gelegenheid om haar verhaal te volgen. Dat was nogal wat...
Ze was op weg naar het ziekenhuis waar haar man 14 dagen eerder was opgenomen omdat hij in een onomkeerbare coma lag... "Ja hij was al niet meer thuis" vulde ze aan "want hij had 11 jaar geleden bij een val van 7 meter een hoge dwarslaesie opgelopen. Hij was 14 dagen geleden al opgegeven maar mijn oudste zoon van 28 is afgelopen 20 december aan een heel zeldzame vorm van mondkanker overleden en ik wilde ze niet allebei op dezelfde dag begraven. Mijn oudste zoon was al weduwnaar want zijn vrouw was al eerder aan de taaislijm ziekte overleden.
Over 2 maanden zijn mijn man en ik 50 jaar getrouwd. We hebben ons hele leven hard gewerkt meneer, maar ik weet niet of hij dat haalt. Hij leeft op slangetjes en draadjes. Eigenlijk zou de stekker eruit getrokken moeten worden, maar dat vindt mijn jongste zoon niet goed. Ik ben ook nog geen oma en weet niet of dat ooit nog gaat lukken". aldus Atie (ook wel Aaltje) Wartha.

Ik was intussen doorgereden maar zo'n 3 haltes verder, bij de halte van der Slootsingel, besloot ik toch maar even naar Atie te gaan en een praatje te maken. Die paar minuten maakten ook niet meer uit. "U kunt altijd nog oma worden" probeerde ik. Ze zei: "De echtgenote van mijn jongste zoon heeft afgelopen 1 december een miskraam gehad, we weten ook nog steeds niet waardoor dat is gekomen".

Ze zat er redelijk relaxt bij. Maar mijn hoofd duizelde toch wat. Hoeveel kan een mens eigenlijk hebben? Ik reed weer langzaam door en zette haar er bij het ziekenhuis op de halte 'Revalidatiecentrum' uit. Ik heb haar maar geen goed Nieuwjaar toegewenst, ik hield het maar op "sterkte mevrouw". Wat had ik nog meer kunnen zeggen. En ze liep parmantig naar de hoofdingang van het ziekenhuis waar haar man (niet) op haar wachtte..

Jan van den Berg