Startpagina Mevrouw Visser
op bezoek in Delft
Tekst & foto's: Jan van den Berg
Start Passagiers
 

Redactie & vormgeving
Wim Koeleman

 

We kennen haar allemaal. Madeleine voor intimi. Mevrouw Visser is op Midden Java geboren uit een Belgische (Franstalige) man en een Indonesische vrouw. Ze is op 22-jarige leeftijd alleen naar Nederland gekomen, heeft haar man later op tramlijn 10 leren kennen en is op haar 45e met hem getrouwd! Ze heeft o.a. in Den Haag gewoond en werkte bij het Ministerie van Binnenlandse zaken waar ze tolk vertaler Nederlands / Engels was. Ze heeft geen TV, is vegetarisch en houdt al het nieuws goed bij door heel veel te lezen. Dat is een echte passie van haar. Ze is maar heel kort getrouwd geweest omdat haar man relatief jong is overleden. Ze is in januari 88 jaar geworden en ze is al 35 jaar weduwe. Mevrouw Visser woont momenteel op de 18e verdieping aan de Van Vredeburchweg in Rijswijk en heeft een schitterend uitzicht naar zowel het Westland als naar de kust die op heel mooie dagen te zien is.

Met een rollator staat ze of bij de halte van het Rijswijk College of bij het winkelcentrum In de Boogaard. Ze rijdt dan maar één halte mee. Meestal zit ze dan in het midden van het pad op haar rollator vlak naast de chauffeur. Al tientallen jaren doet ze dat maar daar kennen we haar natuurlijk niet alleen van.
Waar ze in het begin, zo'n 20 jaar geleden, nog een Chocoprins en een blikje drinken aan de chauffeur gaf, is dat tegenwoordig uitgegroeid tot het overhandigen van tasjes eten en soms zelfs aangevuld met de gebruik- of behandelvoorschriften. In die korte tijd (1 halte) dat ze in de bus zit, heeft ze een band met de chauffeur opgebouwd en iedereen weet wel wat van haar. Zo hoorde Enny over haar ziekenhuisopnames in de tweede helft van het vorige jaar. In december heeft ze daarop een inzameling gehouden onder chauffeurs en de gulle gaven groeiden gestaag zodat het bedrag bij Enny al heel snel een mooi resultaat liet zien.

Ik kwam mevrouw Visser zelf half maart weer eens tegen en ze vertelde me dat ze het zo leuk zou vinden als ze eens zag waar al haar lekkernijen (snoep- en koek) terecht kwamen. Dat bracht mij weer op het idee om haar eens rond te rijden. Enny dacht dat het wel een leuk idee zou zijn om de krachten te bundelen. Ik heb een van de foto's af laten drukken en heb collega's gevraag om hun namen op het passe-partout te zetten. Dat werd veelvuldig en van harte gedaan. Iedereen wilde daar wel aan meewerken.

 

Donderdag 12 april 2012 was het dan zover. Enny met een bloemstuk en een plantenbak en ik met een foto (20 x 20) in een lijst met een goed gevulde sortering aan namen op het passe-partout (40 x 40), hebben haar alles op deze dag overhandigd.  Mevrouw Visser vond het teveel eer want zij is al zoveel jaren dagelijks met lekkernijen aan het sjouwen dat ze dat heel normaal vindt. Daar dachten wij natuurlijk anders over, ze heeft al onze inspanningen dubbel en dwars verdiend. Ook hebben we voorzichtig aangegeven dat het wel wat minder mag met de inhoud van de goedgevulde tasjes. Maar er stonden toch alweer rijkelijk gevulde tasjes gereed in de gang om aan de collega's uit te delen?!

Ik denk in ieder geval dat Enny en ik ook namens alle collega's mogen zeggen dat we hopen dat ze er nog jaren mee door mag gaan, en dat ze vooral heel lang van een goede gezondheid mag genieten.
Een voorbeeld van een dagelijkse verwennerij

Cobus

Opgemaakt namens Enny en Jan en alle collega chauffeurs uit Delft.