Startpagina Joke Wijen
door de ogen van Cobus
Tekst & foto's: Jan van den Berg
Start Passagiers

 

Redactie & vormgeving
Wim Koeleman


Afgelopen week (september 2011) is in huize Monica mevrouw Joke Wijen op 95 jarige leeftijd overleden.
Ze was de laatste tijd erg hulpbehoevend, zat in een speciale rolstoel en sprak niet meer veel.

De bekende dame met de bril met jampotglazen en groene jas die elke dag bij haar schoonzus
(die ook al enige tijd geleden overleden is) op visite ging in Stefanna is niet meer.

Ze heeft ruim 32 jaar in Monica gewoond.
 


Op een ijskoude zondagavond, de sloten waren langzaam aan aan het bevriezen, stond ze er weer. Ik bedoel die vrouw met groene jas, dikke sjaal, muts en heel dikke brillenglazen. Ik vond het wat triest voor haar want het was pikkedonker en ik weet dat ze nog wel eens de weg kwijt is in Delft. Ze weet in de bus echter goed de weg. Ze ging, net als altijd, snel ergens zitten. Oudere mensen willen nog wel eens wat treuzelen en denken dat de chauffeur wel wacht maar zij kent ondertussen haar pappenheimers. Een gesprek is er niet te voeren want ze is wat dovig.
 


Op het station aangekomen heb ik haar naar Stefan de chauffeur van lijn 60 gebracht die al glunderend de deur opende om haar binnen te laten.

De meeste lezers weten dat ik het over J. M. Wijen heb. Om precies te zijn Joke Wijen. Het kwam er nooit van om een praatje te maken dus ging ik tussen Kerst en Oud en Nieuw maar bij haar langs in Huize Monica aan de Arubastraat in Delft. Natuurlijk eerst een afspraak gemaakt  met het teamhoofd Yvonne v.d. Vaart want je weet niet of zo'n bezoek wel goed zal vallen bij iemand die je slechts oppervlakkig kent.
Mijn eerste opmerking aan Yvonne was: "Waarom Joke niet met de buurtbus gaat? Ten slotte gaat het niet altijd goed en zwerft ze wat rond en de chauffeurs hebben niet altijd de tijd om haar naar de goede halte te helpen." Dat hebben ze in Huize Monica wel geprobeerd maar Joke heeft daar haar eigen mening over. Ze kan best met de bus vind ze en ze heeft er een hekel aan om op de buurtbus te moeten wachten dus die tijd kan ze beter gebruiken door met de bus te gaan. En zo is het!
 


Je kunt best wel praten met Joke maar ze verstaat je niet altijd even goed. Ze is dan ook al 39....volgens eigen zeggen. Yvonne die er bij aanwezig bleef, vertelt dat Joke 93 is. Ze woont al 28 jaar in Huize Monica en heeft het er prima naar haar zin. Nadat we het een en ander hebben uitgelegd en haar hebben verteld dat ze dit keer met de auto gebracht werd, gingen we op weg. Met haar rollator is ze redelijk snel maar die heeft ze buiten niet nodig, het gaat nog prima zonder! Na binnen wat foto's te hebben gemaakt en ze daarna in de auto had plaats genomen, kwamen de verhalen vanzelf los.

Ze gaat bijna dagelijks naar Huize Stefanna bij haar schoonzus op bezoek. De schoonzus (ook een Mw. Wijen) weet niet meer wie Joke is maar dat belet haar niet om er elke dag langs te gaan. Ze was enigszins ontstemd want ze werd gisteren overgeslagen voor een kopje thee in Stefanna. Ze wilde er niet om vragen, zo is ze niet opgevoed.
 

 

Ze is een geboren Delftse. Haar vader en moeder hadden 12 kinderen,  6 meisjes en zes jongens. Eerst woonden ze aan de Spoorsingel maar wat later verhuisden ze naar de Molslaan op nummer 31. Joke is de oudste van het stel en nog als enige over. Haar vader runde een sigarenfabriek in de Hertog Govertkade, vlak bij de Oliefabriek. Ze heeft er zelf ook nog lang gewerkt. Ze deed de blauwe wikkels om de wat luxere sigaren. Haar vader maakte er drie soorten sigaren; kleintjes, Reggie's en Conas. De bladeren van de (toekomstige) sigaren werden eerst gestript, vervolgens platgeslagen en in het blok geperst en dan werden de blokken gestapeld. Nadat dat gebeurd was en ze de goede vorm hadden, werden ze gemerkt met het juiste blauwe wikkeltje en dat heeft Joke een aantal jaren gedaan. Op haar 62ste vond ze het welletjes en is ze met werken gestopt. Ze is nooit getrouwd geweest en heeft ook altijd thuis gewoond. Haar moeder werd 80 en haar vader 93 jaar.

Tijdens het gesprek merk ik dat ze bang is dat ze door deze rit in mijn auto niet meer met de bus mee mag. Het zelfstandig zijn is erg belangrijk voor haar. Ik stel haar gerust en ze wil speciaal haar pasje (12 december jaarabonnement) laten zien zodat ik weet dat ze goed voorbereid de terugweg weet te vinden.


Ze weet welke bus ze moet hebben en ze weet ook hoe laat ze bij de halte moet staan. Als ik tegen haar zeg dat lijn 80 's avonds maar één keer per uur gaat, vertelt ze doodleuk dat ze wel zorgt dat ze er voor vijven staat want dan is het bijna donker.

Joke leeft natuurlijk in een andere wereld. Die wereld kent geen internet en telefoon, en die wereld heeft ook geen haast. In die wereld bekommeren de mensen zich nog om elkaar. Ze heeft geen weet van  fusies bij busbedrijven en beursschommelingen. Ze functioneert echter nog prima alleen kan ze af en toe toch wel wat hulp gebruiken. De collega's die dit lezen, en haar nog niet kennen (dat zijn er weinig) doen er goed aan om haar, waar dat kan, even verder te helpen. Lopen kan ze prima. Stoepjes e.d. zijn wat moeilijk. Ik gun het haar dat ze zonder al te veel problemen de honderd mag halen.

Joke, stap in, ga maar zitten, ik breng je wel even.

PS: Joke houdt de haltepaal rechtop of de paal staat zo scheef doordat zij hem al vele malen als steun heeft gebruikt..... (W.K.)
 

 


                                                                                                                                                                     Cobus