|
Atlas College
De
chauffeursruimte is natuurlijk de geëigende plek om je verhaal te
doen. Veel van wat de chauffeurs meemaken moet hier over tafel
geslingerd worden anders loopt men risico het mee naar huis te
nemen?! Een van de regelmatig terugkerende gebeurtenissen is wel bij
de halte van het Van Vredenburch College aan de Steenvoordelaan in
Rijswijk. Vroeger heette deze school gewoon Atlas College maar na
vele negatieve gebeurtenissen had de school behoefte aan
naamsverandering (als een school een slechte naam heeft, verandert
men gewoon de naam).
Denk niet dat ik overdrijf. Chauffeurs uit Delft en Den Haag hoef ik
niet meer te overtuigen maar wel de collega’s die deze plek nog niet
kennen. De veelal gekleurde studenten proberen gemiddeld met 1,5
zone van Den Haag naar Rijswijk te komen. Ze doen pogingen het
record te breken van chauffeur-voorbij-schieten en maken gehakt van
de gratis kranten. Deze vind je in superkleine stukjes terug in de
bus of ze steken er de fik in. De politie staat er letterlijk vaak
al voor in de startblokken, zeker op het bureau maar ook wel in de
buurt van de betreffende halte om toezicht te houden. Dat werkte
natuurlijk niet. Ook onze Supportjongens houden vaak toezicht en
tegenwoordig ook ouders uit de kring van deze groep jongeren. Laat
ik maar zeggen dat het aandoen van deze halte één van de charmes is
van het busvak!
Het is navrant te moeten vaststellen dat juist deze halte de
thuisbasis is van een van de liefste passagiers die we vervoeren. In
de vorige eeuw stond ze reeds klaar met een hapje of een snack. Vaak
ging het om kleinigheden zoals een koek of een stuk fruit. Was het
geen hapje dan hield ze wel een klein praatje. Klein moest het
praatje wel zijn want ze ging altijd maar één halte mee.
Winkelcentrum In de Boogaard is voor haar het eindstation, om
boodschappen te doen. Want wat is het geval? Ze is niet meer zo goed
ter been en tegenwoordig heeft ze de hulp van een rollator nodig om
zich veilig voort te bewegen. Bij het instappen gaat ze tussen de
stoelen of het bagagerek staan, zet haar looprek op de rem en houdt
zich vervolgens routinematig vast aan alles wat maar vast zit aan de
bus. Aan bedoeld looprek hangen wel allemaal vakjes om boodschappen
in op te bergen want de enkele koek uit de vorige eeuw is vervangen
door plastic boodschappentasjes! Eén voor de chauffeur en één voor
de collega’s want zegt ze dan: “Het is zo lekker voor jullie”. In
het tasje voor de collega’s zat afgelopen zaterdag 5 januari een pak
roomboter appelkoeken van AH. Deze zak was bedoeld om in de
chauffeursruimte te deponeren zodat de chauffeurs hiervan zouden
kunnen snoepen.
Het tasje voor de chauffeur was heel andere koek, daarin zaten: een
pak Choco Prince (6 stuks), een chocolade hazelnootreep (100 gram)
en twee goudgele appels. Ik heb deze inderdaad mee naar huis genomen
om dat aan mijn kleinkinderen te gunnen (niet alles natuurlijk), de
appels eet ik zelf wel op want klein(e) kinderen hebben zo hun eigen
voorkeur.
Merkwaardige speling van het lot. Aan de ene kant (richting In de
Boogaard) dit vrouwtje, het toonbeeld van een lieve oma, en aan de
andere kant (richting Den Haag) jongeren die allemaal als eerste de
bus in willen klimmen en zelden het toonbeeld van lieve jongeren
uitdragen. Het is altijd erg druk op dit gedeelte van de lijn 130,
je komt er meestal tijd tekort maar deze keer heb ik het nog wat
langer laten duren. Ik heb gevraagd of ze ook op de foto wilde en
tevens heb ik gevraagd hoe ze nou eigenlijk heette. “Mw Visser”,
zegt ze bij het uitstappen. Ze draait zich op de stoep nog even om
en zegt erbij: “met één s en zonder s op het eind”. Waarvan akte
natuurlijk.
De passagiers in mijn bus zagen het hele gedoe aan en wachtten keurig
totdat ik weer verder reed richting eindbestemming.
Cobus
 |
