(startmenu)

 Terug naar de startpagina

Fotopagina
(overzicht)

Klik op 'n foto voor een vergroting.
Klik daarna op de Backspace-knop van het toetsenbord

om terug te gaan naar deze index
of klik tijdens het bekijken van de foto's op 'index' om hier terug te komen.
Gebruik voor een beter/groter beeld van de foto's de F11-toets op je toetsenbord.
Nogmaals F11 en je hebt de oude/normale situatie terug.

Tja, jammer van zo'n titel voor dit hoofdstuk natuurlijk maar het was helaas niet anders. We kwamen keurig op schema aan bij het hotel (foto 3 en 4) Een keurig hotel in z'n klasse en met de wetenschap dat een willekeurige overnachting 60 euro kostte en dat wij er door toedoen van Emma net zoveel voor betaalden om er 3 nachten door te brengen maakte dat je met andere ogen rondkeek. Op straat waren we wel regelmatig in verwarring want Engelsen zijn zo grondig in het aangeven van adviezen betreffende de verkeersregels dat niemand meer wist welke kant je nu wel of niet op moest kijken. (foto 1 en 2).
Emma wist gelukkig welke kant we op moesten en liet dat regelmatig zien op de plattegrond zodat we een idee hadden waar we ons ongeveer bevonden (foto 5). De uitgestrekte watervlakte van het Nauw van Calais had plaatsgemaakt voor een zee van verkeersdeelnemers met een centrale rol voor de bus en de taxi, de befaamde typisch Engelse vervoermiddelen. Ook de op de hele wereld bekende telefooncellen waren nog steeds aanwezig in het straatbeeld. (foto 6, 7 en 8)

Maar toen sloeg het noodlot toe.

Luid zingend: "We zijn er bijna" en "een potje met vet" reden wij door het fraaie Engelse landschap. Omdat ik na ruim 30 jaar Britse vakanties over de meeste linkse rijervaring beschikte en ik het ook nog eens heel erg leuk vind, was ik, geheel vrijwillig,  de chauffeur. In mijn spiegel zag ik aan de achterzijde van de bus zo nu en dan rooksignalen naar buiten komen maar ach, we zijn wel wat gewend dus het zal wel loslopen. Bij het hotel aangekomen, voelden we toch wel letterlijk en figuurlijk nattigheid en hebben we nog een deskundige blik geworpen op de motor en we hebben voor de zekerheid contact met de technische dienst opgenomen. Moeilijk om een diagnose te stellen via de telefoon dus het advies was om gewoon door te rijden maar wel zeer attent te blijven opletten. 's Avonds tijdens de lichttoer kon er geen twijfel meer bestaan. Londen kwam in een ouderwetse smog terecht veroorzaakt door een Integro uit Nederland (foto 9). De nattigheid achter de motorklep kon nu niet meer als een kleinigheid worden afgedaan (foto 10) en er moesten zelfs een paar Engelse kwaliteitskranten aan te pas komen om niet aangeklaagd te gaan worden voor een milieudelict. (foto 12) Om een kort verhaal lang te maken: een scheurtje in de brandstofaanvoerslang was de boesdoener. Na veel vijven en zessen kregen we het voor elkaar om met voorrang terecht te kunnen in een 24-uurs servicegarage voor en van Mercedes. En dat was om 11 uur 's avonds. Circa 5 kwartier rijden, een uurtje sleutelen en dan weer 5 kwartier terug dus dat was een korte nacht maar met ondersteuning van 5 medereizigers die solidair wilden zijn (foto 16), is het een bijzondere avond en een niet te missen ervaring geweest. Onder leiding van de TomTom van Arie gingen wij op de heenweg, gecamoufleerd door een plaatselijke mistbank, dwars door het centrum van Londen.
Een beetje balorig drukte ik op het InfoXX-paneel op CVL en daarna op 'defect'. Wat kon mij het schelen, even kijken wat er zou gebeuren. Een paar minuten later hoorde ik opeens: "CVL, wat kan ik voor u doen?" Mijn gezicht zal wel een foto waard geweest zijn maar dat van de CVL'er daarna ook vermoed ik. Toen ik hem vertelde dat ik net de BigBen voorbijreed en dat de oproep geen echte oplossing voor ons probleem kon zijn, bleef het even stil. "Waar bent u nu....???" klonk het ongelovig. Ik kon praten als Brugman maar de CVL medewerker geloofde mij niet en bleef een beetje lacherig aan de lijn. Het contact was trouwens wel glashelder en dat wil in eigen land nogal eens tegenvallen. Aangekomen bij de garage wilde Vladimir de monteur natuurlijk eens in een bus rijden met links-stuur en hij zat woest met zijn linkervoet rond te stampen om de pedalen te vinden. Ik wist wat er zou gaan komen en ja hoor, een noodoproep. Een andere CVL medewerker kwam aan de lijn die na uitleg wel wilde aanvaarden dat wij in Engeland zaten. Vladimir zette de bus tenslotte zelf in de werkplaats, klaarde de klus (foto 13)..............en na een uurtje wachten onder het genot van een lekker Engels bakkie pleur, zijn wij in een uitstekend humeur teruggereden en eindelijk tussen de klamme lappen gegaan. Op foto 14 en 15 is het bewijs geleverd. Wonderlijk was wel dat wij niet door een agent aangehouden zijn dwars door zo'n wereldstad rijdend maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het hier en daar weinig gescheeld heeft en dat we door het oog van de naald glipten doordat het verkeerslicht net op tijd op groen sprong.
Het reisschema was gered en Londen ook.